Ανείπωτη χαρά - Αντώνης Θ. Παπαδόπουλος

 

Τού 'λεγαν πως μεγάλωσε πια,
πως πρέπει να προσγειωθεί,
να πατήσει γερά τα πόδια του στη γη,
να πάψει να πετά στα σύννεφα οικτρός αιθεροβάμων.
Αυτός επέμενε να γλιστρά πίσω από τα όνειρα,
κλαίγοντας κάτω από διάφανα καλύμματα στίχων.
Απορούσε με τους άλλους που δεν ένιωσαν
ή που μπορεί ακόμα να ξεχάσαν
εκείνη την ανείπωτη χαρά
να σε πετούν ψηλά τα μπράτσα του πατέρα,
να μένεις μετέωρος στις κορυφές των δέντρων και των βουνών,
ψηλά να στροβιλίζεσαι στου λούνα παρκ τη Ρόδα.

Για τέτοια ανείπωτη χαρά
έπρεπε τώρα πια μεγάλος να λυπάται.

Σκεπτομορφές - Εύα Πετροπούλου Λιανού

 

Εσύ αγαπάς

εσύ νοιάζεσαι

ενώ οι άλλοι είναι ανάμεσα

στο Θαυμαστικό και την Άνω Τελεία.

*

Η κάθε μέρα είναι όλο Αγάπη.

Τ’ όνειρο ενός ταξιδευτή

είναι ν’ ακούσει τη μουσική της ψυχής του

μετά από τόσα χρόνια σιωπής.

*

Δεν είναι η μοναξιά που με τρομάζει

αλλά η απόλυτη ησυχία

της μοναξιάς.

Καλώ την αγάπη, τον έρωτα 

όπως κάποιος που καλεί

βοήθεια πριν χάσει τις αισθήσεις του.

*

Η αγάπη είναι μισή αν 

το κομμάτι που σου λείπει

δεν βρεθεί ποτέ.

Η ευχή μου είναι να έρθει 

ο μισός κόσμος

στην αυλή της ψυχής.

Από το βιβλίο της: Η Πύλη της Αγάπης

Ζωή εν τάφω - Μαρία Ανδρεαδέλλη

 

Ένα μου χέρι βγαίνει απ’ τον τάφο

να περιγράψει ζωή εν τάφω·

το ό,τι γίνεται στην οικουμένη

για εκεί που πάμε, πίσω ουδείς μένει…

 

Τ’ όραμα που ’νιωσα δεν είν’ το μόνο

για όσ’ αγάπησα δεν μετανιώνω

μόνη κι ας βίωσα την κάθε αγάπη

ό,τι κι αν έδωσα έλειπε κάτι

 

κι έγινε ξύλο μου μέσα στο χέρι

να γράφει κόβοντας εμέ σαν μαχαίρι

κι ύστερα τάχατε με πόση χάρη

οι άλλοι λέγανε: φέγγει ως φεγγάρι!

 

Σε νύχτα έζησα και καταιγίδα

ίσως να ήτανε τέλεια η παγίδα

μα πάντα ήξερα ότι ο σταυρός μου

Χάρη πως ήτανε και οδηγός μου…

 

Στον κόσμο ό,τι αγάπησα φάνηκε ψέμα·

βαθιά η άλωση, νερένιο το αίμα

κι αν κάτι πίσω μου μένει ως ελπίδα

είν’ που ανέθρεψα βλέμμα πυξίδα.

ΚΡΙΤΙΚΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΗ ΤΟΥ ΛΑΜΠΡΟΥ ΗΛΙΑ «ΕΝΑ ΒΑΘΥ ΕΡΩΤΗΜΑ» - Κασσάνδρα Αλογοσκούφι

 Σε ένα αγχωτικό πρωινό που πάλευα να ηρεμήσω την ψυχή κι το πνεύμα να ζέψω, ξεκίνησα να διαβάζω την ποιητική Συλλογή -36 ποιημάτων +1 στο οπισθόφυλλο- σε πολυτονικό σύστημα του ποιητή Λάμπρου Ηλία με τίτλο "Ένα Βαθύ Ερώτημα-υποδέχεται το ξόανο της ποίησης" (Ηλίας, 2016). Το αποτέλεσμα ήταν εξαιρετικά καταπραϋντικό, αφού η συλλογή πανοπτική είναι κάτι πέραν των ποιημάτων. Μου έδωσε την αίσθηση ότι ένα ποίημα δεν είναι αρκετό, μα κι το σύνολο των ποιημάτων δεν αρκεί να δώσει τη στιγμή ενός ποιήματος. Επιδέχεται πολλαπλών αναγνώσεων ύστερα από αγραναπαύσεις.

 

Τα ποιήματα πρώτα δουλεύονται καλά μέσα στο μυαλό του ποιητή σχηματίζοντας βουνό ή κυματομορφή και ύστερα η καταγραφή τους σε ποίημα-πλαίσιο, αφήνει την αίσθηση ότι το ποίημα απλώνεται έξω από την σελίδα και από το γραπτό ειπωμένο στίχο.

«η γη…

 

Από μια απλή εξίσωση σε σύστημα πολλών εξισώσεων

Αλλάζοντας οι παράμετροι συνεχώς κι αστραπιαία

Ένας κάποιος άγνωστος έλαβε το όνομα «Πυγμαίος»

 

Απροσδιόριστος έκτοτε από την επιστημονική κοινότητα

Επιστρατεύτηκε ακόμη κι ο Βοώτης με την οξύνοιά του

Αλλ’ απέτυχε ως κι αυτή η διπλωματία της Ανδρομέδας» (Ηλίας, 2016, p. 34)

 

Ο ποιητής Λάμπρος Ηλίας κινείται σε μια μυθολογία με ανοιχτό ορίζοντα, κάμπο ή λόφο, θάλασσα ή νήσο, εκεί τα δωμάτια του πνεύματος είναι περιττά ενδύματα περιοριστικά κι εσφαλμένα.

Ο λόγος είναι απογυμνωμένος από τον ευκαιριακό τρόπο σκέψης τουλάχιστον της τελευταίας 30ετιας. Στην υπογραφή όλων των ποιημάτων αναφέρεται ο τόπος κι χρόνος γραφής ο οποίος ποιητικά δίνει το στίγμα ταξιδιώτη ή εμπορικού αντιπροσώπου ή εμπόρου που όλα τα γνωρίζει των διαπραγματεύσεων κι χαρών της ζωής, όπως παραδέχεται έμμεσα στους παρακάτω στίχους από το ποίημα «Προετοίμαζε το θάνατό του»:

«Ταξίδευε για εμπορικές υποχρεώσεις κυρίως

Στην πατρίδα του και σε πολλές χώρες της γης

Θαυμάζοντας εξαίρετα έργα τέχνης όλων των ειδών

Συμπλήρωνε την πολιτισμική παιδεία του αρκούντως» (Ηλίας, 2016, p. 44)

 

Όμως ο ποιητής Λάμπρος Ηλίας διαλέγει μια ιδέα να πρεσβεύει μη εμπορεύσιμη κι ανταλλάξιμη με άλλο υλικό πλην του πνεύματος. Είναι από εκείνα τα βιβλία που διαβάζεις ξανά κι ξανά. Το περιεχόμενο των ποιημάτων δεν είναι καθαυτό νοηματικό, αλλά μια στάση ζωής, που διαφοροποιείται ανάλογα τη στιγμή κι τον χρόνο ανάγνωσης του αναγνώστη. Άρα, η συλλογή εμφορείται με εκείνο το υπερφυσικό στοιχείο ενός φαινομενικά άδειου ή μισογεμάτου ποτηριού, που ενώ είσαι πεπεισμένος, ότι είχε νερό κι ίσως ήταν άδειο, αυτό διαρκώς γεμίζει κι ξεδιψά την ψυχή με την πρόταση επιδίωξης του ελάχιστου των αναγκών.

Εντύπωση μεγάλη προκαλεί η συχνή αναφορά στη Διπλωματία των Ολύμπιων θεών, που εδώ έρχεται να δώσει έννοιες της θεωρίας Διεθνών σχέσεων, όπως η παντοδυναμία κι ταλαιπωρία των μεγάλων δυνάμεων (Kennedy, 1990). Εδώ, ως θεός μεγάλος ή μικρός είναι το κράτος, που συνδιαλέγεται με τον ποιητή, δηλαδή τον πολίτη. Ανάμεσα στα κράτη υπάρχουν ακόμα και γηραιά κι αποπροσανατολισμένα, όπως η Ελλάδα της οικονομικής κρίσης του 2008, υπάρχουν όμως κι ακόλαστα κι λαίμαργα κράτη όπως αυτό της Γερμανίας.

Ο ποιητής στο ποίημα με τίτλο «Υπαινισσόταν τη διαστροφή της Γερμανίας», μας δίνει τους εξής στίχους:

«πριν το αστρικό ζευγάρι αποχαιρετιστώ ικανοποιημένος

Προσήλθε ο Απόλλων ενημερώνοντάς μας για την Ευρώπη

 

Έρμαιο την είχε ο Δίας εγκαταλείψει στις ορέξεις βιαστών

Έως και του ίδιου φύλου τις άγριες σεξομανείς διαθέσεις-

 

Υπαινισσόταν την ακόρεστη διαστροφή της Γερμανίας.

 

Λονδίνο, 14 Αυγούστου 2002» (Ηλίας, 2016, p. 25),

 

Εδώ, όπου Δίας είναι η στρατιωτική υπερδύναμη των ΗΠΑ που καταδυναστεύει την άοπλη Ευρώπη (Baylis, 2013, p. 99), δίνοντάς τη βορά στην οικονομική δύναμη της βιαστικής Γερμανίας.

 

Αυτή η σύνδεση της μυθολογίας με το διεθνολογικό πλαίσιο, δηλαδή της ύστατης και πιεστικής διπλωματίας κρατών που μάχονται να επιβιώσουν σε έναν ανταγωνιστικά άναρχο κόσμο (Baylis, 2013, p. 164) έχει δύο συνιστάμενες: κι ισχυρό κάνει τον θνητό άνθρωπο, αφού πλέον γνωρίζει τι σκεπάζει το κεφάλι του, αλλά κι τον απελευθερώνει, αφού τον κάνει σκοπό κι επιθεωρητή ανωτέρων δυνάμεων. Ο άνθρωπος βιώνει την υπαρξιακή κάθαρση αναγνωρίζοντας τους θεούς σαν μαριονέτες στον μικρόκοσμο τους, που κατά την αρχαιότητα ήταν προτέρημα γνώσης μόνο των ίδιων των θεών, που όλα τα σκοπούσαν πλην των ιερέων κι μαντείων -με δότη θεϊκή αρμοδιότητα να τους γνωρίζουν και να τους ορίζουν. Άρα ο άνθρωπος του Λάμπρου Ηλία γνωρίζει κι από ανθρώπινες μικρότητες και από εξουσιαστικές πολιτικές μεγαλειότητες, που ωστόσο και τα δύο εντάσσονται στην κατηγορία του θνητού και εφήμερου στοιχείου...

 

«Συζητούσα -αν και θνητός- με την Ηώ και τον Αστραίο

Για όλους τους ανθρώπους που από ψηλά τους βλέπουν

Κι έχουν την επιδεξιότητα τη στόχασή τους να κρίνουν

 

Δε φανταζόμουν πόσες και τι λεπτομέρειες θα μάθαινα

Για το ψυχόρμητο, το θυμικό και τον χαρακτήρα των θνητών» (Ηλίας, 2016, p. 25)

 

Η ενδυματολογική χρήση της ποίησης από τον Λάμπρο Ηλία έχει δύο απλά στοιχεία, έναν πέτασο κι ένα απλό λινό ύφασμα για χλαμύδα. Ο πέτασος ενώ καλύπτει τη σκέψη δεν την επισκιάζει της δίνει μόδα,  σκοπό κι ταμπεραμέντο ως στάση ζωής, από την άλλη η λυρική μα απλή γραμμή των ποιημάτων, που ακολουθούν ένα ενδιαφέρον πεζολογικό ύφος με πλήρη σύνταξη προτάσεων δίνει ένα δημοκρατικό μοτίβο ισότητας όλων των γραμματολογικών στοιχείων. Λέει ναι στις πλήρεις προτάσεις, ναι σε υποκείμενα, αντικείμενα ρήματα, κατηγορούμενα κι στα επιρρήματα, πλην όμως είναι τόσο λιτός, όσο χρειάζεται ένα σώμα για να χαλαρώσει τη φυλακισμένη του ψυχή, γιατί μην ξεχνάς «είσαι απλός άνθρωπος του λαού μα η φυλακή σ’ έκανε σπουδαίο». (Ηλίας, 2016, p. 18)

Είναι ομοσπονδιακός ο στίχος των λέξεων και των μερών του λόγου, όλα συνλειτουργούν για την ποίηση, αφού όπως και ο ίδιος αντιλαμβάνεται την ποιητική τέχνη:

 

«οι Ιέρειες ετοίμαζαν τα καθέκαστα του τελετουργικού

Για την υποδοχή του λεπτεπίλεπτου ξόανου της ποίησης» (Ηλίας, 2016, p. 23)

 

Οπότε δικαιωματικά στην ερώτηση που είχε θέσει ο ποιητής στο ποίημα με τίτλο «προσπαθεί να καταλάβει ποιος ήμουν» (Ηλίας, 2016, p. 24), μπορούμε να πούμε με σιγουριά ποιος δεν είναι. Δεν είναι ο αυστηρός Σόλωνας, αφού δε νομοθετεί μια νόρμα ζωής επιβεβλημένη σε άλλους. Ο δε Ιππώναξ δίνει ταπεινή καταγωγή στα ανθρώπινα αισθήματα κι τα περιγελά, οπότε ούτε κι αυτός τον περιγράφει. Εδώ, ο ποιητής εστιάζει την προβληματική του σε πρόσωπα μυθολογικά που το ίδιο το σύστημα έχει εγκλωβίσει στον ρόλο κι το τραγικό τέλος τους. Ο ποιητής δεν επικεντρώνεται σε αισθήματα που κλείνουν σαν παράθυρα σε σκοτάδια της ψυχής. Ναι, υπάρχουν ως θλίψη, ως οργή, ως αδικία, στο υπόβαθρο, αλλά ο ποιητής τα έχει επεξεργαστεί κι ταξινομήσει για λογαριασμό μας. Ταξιδεύοντας σε άλλο τόπο τα γεωγραφοποιεί ως άδικα αισθήματα -τόπου και χρόνου- κι τα εγκαταλείπει, όπως ένας ταξιδιώτης που ξέρει πότε ήρθε η ώρα αναχώρησης...

Αν κάτι είναι ο Λάμπρος Ηλίας είναι ένας αιώνιος έφηβος στην όρεξη για φιλοσοφικές διηθήσεις. Είναι ο εν κινήσει έφιππος Λέαγρος με πέτασο διάφανο κι χλαμύδα πανανθρώπινης στοργής... 

Στα ποιήματα της συλλογής πολλοί είναι οι θαυμάσιοι στίχοι και οι στροφές, που μπορούμε να αναλύσουμε, ωστόσο αυτή που υπερέχει είναι η πρώτη και τελευταία στροφή του ποιήματος «οι σύμμαχοι του ήλιου», που σημειώνει μεγάλο βαθμό πύκνωσης, που δεν το συνηθίζει ο ποιητής λόγω της πιο δωρικής γραμμής έκφρασης. Η σύμπηξη αυτή είναι η ακραία στιγμή γιγάντωσης της όλης προβληματικής της ποιητικής συλλογής. Αξίζει μεταξύ άλλων φράσεων να μνημονευτεί και να καθοριστεί ως μότο του συγγραφέα:

 

«Μάχετ’ ο ήλιος τη σκιά και η σκιά τον ήλιο

 

Φέγγει της μιας η μαχαίρα κι αυτό το φέγγος θανατώνει

Τ’ άλλου το ξίφος λάμπει ευθύς κι η λάμψη του σκοτώνει» (Ηλίας, 2016, p. 32)

 

Αυτοί είναι οι τρεις πρώτοι στίχοι του ποιήματος και ακολουθούν οι τρεις τελευταίοι στίχοι, στο ίδιο πάντα ποίημα:

«μύριοι σταυροί σε τάφους-μυριάδες τάφοι δίχως σταυρούς

Μνημονεύουν τη θηριωδέστατη ψυχή μιας άθεης ιδέας-

 

Ένας λυγμός διαχρονικός στα μύχια της Ελλάδας» (Ηλίας, 2016, p. 32)

 

Αξίζει ακόμα, να αναφερθεί ότι η ποίηση, γενικά, μπορεί να προσφέρεται με δύο τρόπους: μπορεί να είναι πυκνή γεμάτη δύσκολα σχήματα λόγου την οποία καλείται ο αναγνώστης να ξεδιπλώσει και να αποκωδικοποιήσει και αυτό είναι η δοκιμασία κάθαρσης. Υπάρχει, ωστόσο ένας δεύτερος τρόπος με φαινομενικά απλό τρόπο, με  τον αναγνώστη να καλείται να σχηματίσει τα δικά του νοηματικά σχήματα. Στην πρώτη περίπτωση μπορεί να υποτιμάται ο ρόλος του αναγνώστη, στη δεύτερη είναι παντός αναγνώστη και η ερμηνεία επαφίεται στο ποιόν του και στο πνευματικό άχθος που μπορεί ένας νους να αντέξει. Ο Λάμπρος Ηλίας αποφεύγει την πρώτη σύνθετη εκδοχή, ωστόσο αποτελεί εξαίρεση αυτή η αυθόρμητη πάνοπλη εξόρμηση στα αδιάβατα δάση της ύπαρξης στο ποίημα «Οι σύμμαχοι του Ήλιου»  που σημειώσαμε πιο πάνω (Ηλίας, 2016, p. 32). Για τον Λάμπρο Ηλία ο γρίφος της ζωής του δίνεται δετός, τον οποίο αποκωδικοποιεί και μας τον προσφέρει σε κατασταλαγμένη στοχαστική ρήση και διανόηση του απλού και απροσποίητου. Το έργο του ποιητή επιδέχεται πολλαπλές αναγνώσεις και κάθε φορά εξάγεται καινούργια εμπειρία. Αυτός είναι ο μυστικός τρόπος γραφής, όπου κείμενο και αναγνώστης γερνάνε μαζί. Ο αναγνώστης θα μπορεί να σχηματίσει μόνος του πολύπλοκα σχήματα και η δοκιμασία της ανάγνωσης είναι να επανεφεύρει τον τρόπο γραφής του Λάμπρου Ηλία.

 

Απαντώντας δε στον τίτλο της συλλογής αρκεί να απαντήσουμε σ’ ένα άλλο αδελφό ερώτημα με ίδια μάνα απάντηση. Ποιος είναι αυτός που λαξεύει το ξόανο της ποίησης;

Μα φυσικά η δεινότητα του Λέαγρου να αποφεύγει τη καθηλωτική φυλακή των επιταγών του συστήματος. Αυτό τον έκαμε σπουδαίο…Και ταξιδιώτη προσθέτω εγώ.

 

 

 

Σαλαμίνα, 3 έως 4 Νοέμβρη του 2021

Γράφει η Κασσάνδρα Αλογοσκούφι

 

 

Bibliography

Baylis, j., 2013. Η Παγκοσμιοποίηση της διεθνούς πολιτικής, Μια εισαγωγή στις διεθνείς σχέσεις. 5η ed. Θεσαλλονίκη: Επίκεντρο.

Kennedy, P., 1990. Η Άνοδος και η Πτώση των Μεγάλων Δυνάμεων. s.l.:Αξιωτέλη.

Ηλίας, Λ., 2016. ΈΝΑ ΒΑΘΥ ΕΡΩΤΗΜΑ υποδέχεται το ξόανο της ποίησης. 1η ed. Κηφισσιά: αυτοέκδοση.

Χρόνος φονιάς - Γρηγόρης Σακαλής

 

Σαν ζωγραφιά

φιγούρα του Μοντιλιάνι

σ΄αγάπησα

λιτή

απέριττη

σαν μέλισσα βασίλισσα

σ΄ανέβασα στο θρόνο

κι ήταν ο έρωτας σου

γλυκός σαν μέλι

ταξίδεψα μαζί σου νοητικά

μα και σαρκικά

ολοκληρωμένα

για χρόνια

ώσπου φύσηξε

ο άνεμος της φθοράς

που όλα τα γκρεμίζει

έτσι και σε μας

ο χρόνος φονιάς

μας τερμάτισε

αν έφταιξε κάποιος

για το τέλος

δεν έχει σημασία.

Χαϊκού - Λάμπρος Ηλίας

 

Απολλώνιο

φως στον ορίζοντά μου

θα το προφτάσω;

Η κορώνα του βασιλιά - Σωτηρία Κυρμανίδου

 

Η κορώνα του βασιλιά

Μιλάει για την πανδημία που ενέσκηψε  στον πλανήτη μας. Οι ήρωες μας, δύο μικρά παιδιά αδυνατούν να καταλάβουν.. 

Τι ρόλο θα παίξει η ναζιάρα πεταλούδα στην αγωνία τους τα ερωτηματικά τους; 

 

ΓΡΑΜΜΑ ΠΡΟ(Σ)ΚΛΗΣΗ ΣΤΟΝ ΠΟΙΗΤΗ - Ιωάννης Λύρας

 

Φανταστική επιστολή στον «βασιλιά» της σάτιρας Γ. Σουρή

Θέμα: Σατιρικοί αγώνες για την ανάδειξη νέου αρχηγού

Δ/νση: Οδός Αναπαύσεως Ποιητών Σάτιρας, αρ. 1919 (μ.Χ.)

Τ.Κ. 018 53 – Περιοχή Σατιρικών Ποιητών – Παράδεισος

Αποστολέας: Γιάννης Αιθεροβάμων, Τ.Κ. 000 01, Γκριζοχώρι Αποτυχίας

 

Γιώργη Σουρή μου, γεια χαρά! Καλά ελπίζω είσαι.

Διά της παρούσης, σου μιλώ για κείνον τον αγώνα

περί του οποίου συμφώνησες –ελπίζω να ενθυμείσαι–

κάποτε να γινότανε, τον περασμένο αιώνα.

 

Αν όλα βαίνουνε καλώς, να μου διασαφηνίσεις:

εσύ στη γης θα κατεβείς ή εγώ θα ανέβω εκεί

γι’ αυτή την αναμέτρηση; Κι επίσης να ορίσεις

τις λεπτομέρειες, που τηρούν πάντοτε οι Γραικοί!

 

Απάντησέ μου γρήγορα, να ξέρω τι θα κάνω

–του Παραδείσου η απόσταση δεν είναι κοντινή–

Κι αν πρόκειται να ’ρθω εγώ εκεί, να κλείσω αεροπλάνο

(στα σύννεφα το να πετώ βαθιά με συγκινεί…)

 

Θα ήθελα, νικώντας σε, να πάρω σου τη θέση

και μέσα στον Παράδεισο να πορευτώ εγώ.

Άμα τους τίτλους σου μπορεί κάποιος να σου αφαιρέσει,

ο κόσμος ανενδοίαστα θα τονε πει αρχηγό.

 

Ετούτα καθώς έγραφα, άβολα αισθανόμουν

πολύ βαθιά με άγχωνε ετούτη η επιστολή

γιατί πολύ φοβόμουνα ρεζίλι θα γινόμουν

κι απάνω μου θα τα ’κανα, χωρίς υπερβολή.

 

Μεγάλα λόγια έλεγα, φρούδες μου ερχόνταν σκέψεις

γι’ αυτό μέσα μου έτρεμα, ένιωθα πανικό.

Στον εαυτό μου έλεγα: Αυτό θα το αντέξεις

ή θα βουλιάξεις «αύτανδρος» σαν τον Τιτανικό;

 

Γιατί τι ελπίδα έχω εγώ να ιδώ της νίκης δόξα;

Ένας Σουρής να νικηθεί απ’ τη φτωχή μου πένα;

Αυτό το αστέρι το λαμπρό, που τα δεινά του τόξα,

της σάτιρας, ίσως στραφούν να πλήξουνε εμένα;

 

Μα πώς μου μπήκε στο μυαλό τούτη η φρούδα ιδέα

–που από μικρός την έπλαθα κι ανέφικτη είν’ ακόμα–

όταν, παιδί, σκεφτόμουνα: Αχ, θα ’ταν τόσο ωραία

να έτρωγα τον ποιητή προτού με φάει το χώμα!

 

Κι αν πληρωθεί ένας κριτής και νικητή με βγάλει

στη μάχη αυτή την άνιση, και λύτρωση μου δώσει,

πάλι δεν είμαι σίγουρος η νίκη η μεγάλη,

εφόσον θα ’ναι άδικη, πως δεν θα με πληγώσει.

 

Στου αγώνα τον ξεσηκωμό, ρίψασπι κι αν με πούνε,

αρνητικός λέω να σταθώ και να τον παρακάμψω.

Καλύτερα ποτέ γνωστός, δεν ξαναπιάνω πένα

αν πρόκειται στη μάχη αυτή τη γούνα μου να κάψω!

 

Γιατί ο ζυγός, που μια ζωή προς ισχυρούς που κλίνει,

θα αποδείξει δυστυχώς το τάλαντο ποιος έχει

Κι η αφεντιά μου, γι’ άλλη μια, θα πρέπει να εγκρίνει

τον κότινο του νικητή εκείνος να κατέχει…

 

Αυτά σκεφτόμουν, σε τρελή της φαντασίας πορεία,

και ξαφνικά το έσκισα της πρό(σ)κλησης το γράμμα.

Κάλλιο να μείνω ανώνυμος μέσα στην Ιστορία

παρά μιας ήττας τραγικής να φορτωθώ το δράμα.

Από το βιβλίο του Της σάτιρας το κάγκελο

ΘΑ ΈΡΘΩ ΚΙ ΕΓΩ - Savaş Sarıkaya - Μετάφραση: Μαρία Ανδρεαδέλλη

 

Βράδυ άλλης μιας ημέρας δίχως εσένα

Πρόστυχες σκιές αιωρούνται από πάνω μου

Ο στύλος μιας λάμπας του δρόμου με προστατεύει

Η σκιά από τις σφαίρες τρυπάει το κορμί μου

Είσαι το μόνο που έχω στο μυαλό μου, η ελπίδα μου να συναντηθούμε μια μέρα

Ζω πρόσωπο με πρόσωπο με τον θάνατο κάθε στιγμή

Ένοπλοι αυτονομιστές πυροβολούν τα όνειρά μου.

Σε έκρυψα στα βάθη του μυαλού μου

Μη φοβάσαι, δεν θα σε βρουν

Οι σκιές των ύπουλων σφαιρών δεν μπορούν να σε πάρουν μακριά μου

Όταν το βούισμα από τις σφαίρες σταματάει για λίγο

Σε βγάζω από τα βάθη του μυαλού και σε κοιτάζω

Αδιαφορώ για τις σφαίρες που πέφτουν βροχή

Μην ανησυχείς αν κάτι σου συμβεί όσο λείπω

Δεν θα σε αφήσω μόνη δίχως εμένα

Καβαλάω μια σκιά και φεύγω

Το όραμά σου στα βάθη του μυαλού μου

Καβαλάω μια σκιά κι έρχομαι κι εγώ

Θα έρθω κι εγώ

(Το ποίημα γράφτηκε στην Τουρκική γλώσσα. Η παρούσα ελληνική μετάφραση έγινε μέσω της αγγλικής μετάφρασης του Memduh Batikan Payza)

In the evening of another day without you

Dirty shadows hovering over me

The post of a street lamp is guarding me

The shadow of the bullets pierces my body

Only thing on my mind is you, my hope is to meet one day

I'm living face to face with death every moment

Armed separatists are shooting bullets at my dreams.

I hid you in the deeps of my mind

Don't be afraid, they won't find

The shadows of treacherous bullets can't take you away from me

If buzzing bullets stop for a moment

I take it out of my stash and watch

I don't care about the buzzing bullets

Don't worry if something happens to you while I'm gone

I won't leave you alone without me

I ride a shadow and I go

Your dream in my stash

I ride a shadow and I'll come too

I will come too

Translated from Turkish to English: Memduh Batikan Payza