Ζωή εν τάφω - Μαρία Ανδρεαδέλλη

 

Ένα μου χέρι βγαίνει απ’ τον τάφο

να περιγράψει ζωή εν τάφω·

το ό,τι γίνεται στην οικουμένη

για εκεί που πάμε, πίσω ουδείς μένει…

 

Τ’ όραμα που ’νιωσα δεν είν’ το μόνο

για όσ’ αγάπησα δεν μετανιώνω

μόνη κι ας βίωσα την κάθε αγάπη

ό,τι κι αν έδωσα έλειπε κάτι

 

κι έγινε ξύλο μου μέσα στο χέρι

να γράφει κόβοντας εμέ σαν μαχαίρι

κι ύστερα τάχατε με πόση χάρη

οι άλλοι λέγανε: φέγγει ως φεγγάρι!

 

Σε νύχτα έζησα και καταιγίδα

ίσως να ήτανε τέλεια η παγίδα

μα πάντα ήξερα ότι ο σταυρός μου

Χάρη πως ήτανε και οδηγός μου…

 

Στον κόσμο ό,τι αγάπησα φάνηκε ψέμα·

βαθιά η άλωση, νερένιο το αίμα

κι αν κάτι πίσω μου μένει ως ελπίδα

είν’ που ανέθρεψα βλέμμα πυξίδα.