Πίσω από το πέπλο - Ιωάννα Χαντζαρά

<<Τα ζεστά σου χέρια τυλίγονται γύρω μου σφιχτά τόσο, που καταφέρνουν να 
συμπιέσουν ακόμη και κείνη την μεγάλη τρύπα που έχω στην καρδιά μου για 
χρόνια.
Μοιάζει όνειρο, βρήκα επιτέλους μια αγκαλιά που μπορώ μέσα της να κρύβομαι 
ολόκληρη, βρίσκοντας  κρυψώνα από τούτο τον κόσμο τον απάνθρωπα σκληρό...
Έχω επιτέλους ένα καταφύγιο, να προφυλάσσομαι από κείνα τα βέλη που μου 
ρίχνουν με μανία μια ζωή τούτοι που να με δουν κάτω αδημονούν…>>

Αυτές ήταν μονάχα μερικές συγκινησιακά φορτισμένες κουβέντες τις εσωτερικής 
μου φωνής, μέχρι που ξάφνου…
Νιώθω ένα χέρι να με χτυπά στην πλάτη κι ακούω μια φωνή χαιρέκακα να γελά…
Ήταν εκείνη , η μοίρα που πάντοτε με τη μοναξιά επιθυμεί να με ενώνει.…
Το πρόσωπό μου προς τον ορίζοντα στρέφει και ξάφνου σε βλέπω να έχεις 
απομακρυνθεί τόσο, που σχεδόν έχω πάψει να διακρίνω τη φιγούρα σου.
Αρχίζω να πιστεύω πως όλο αυτό ήταν ένα παραλήρημα από τον αχαλίνωτο πόνο 
που μου προκάλεσε το χρόνιο βάδισμα σε μονοπάτια από αγκάθια καλυμμένα
Πως δεν υπήρξες ποτέ, πως ήσουν μονάχα μία παραίσθηση κατασκευασμένη από τη 
βαθιά πεθυμιά..

Στη συνέχεια αρχίζω και νιώθω ένα μαχαίρι να σκαλίζει περίτεχνα την πλάτη 

μου.
Πίσω μου κοιτώ και βλέπω εσένα ξανά...
Μα δεν αμύνομαι, δεν πασχίζω να τρέξω μακριά. Μονάχα σαν παιδί χαίρομαι που 
είσαι και πάλι κοντά μου…
Μοιάζει να μην καταλαβαίνω..
Μα εθελοτυφλώ μονάχα…
Δε σε βλέπω κανονικά, μα καλυμμένο από την ιδέα που είχα για σένα, μοιάζει 
με πέπλο. Ένα μέρος του ξετυλίγεται και φανερώνεσαι, μα το ‘’τραβάω’’ και 
σε ‘’καλύπτω’’ ξανά.

  Μιλάς, μα δεν ακούω- ακόμα και αν κάθε λέξη σχηματίζει αντίλαλο εντός μου. 
Συγχέω τις φωνές με απλό κρότο κι έπειτα τις αγνοώ, καλύπτοντάς τις με 
σκόρπιες επουσιώδεις λέξεις.
Εθελοτυφλώ... Αρνούμαι να δεχθώ, την ήττα των σκέψεών μου, την απόκλισή 
τους από την αλήθεια.

  Εθελοτυφλώ, για να συνεχίσω να τις στηρίζω, να τις επικροτώ. Πεισματικά δε 
αρνούμαι πως σπατάλησα χρόνο, περιμένοντας να γίνει πραγματικότητα μια 
σκέψη βασισμένη μονάχα σε προιόντα της εμμονικής μου φαντασίας.
Αδυνατώ ολοκληρωτικά να δεχθώ πως κρατούσε ζεστή την ψυχή μου μονάχα ένα 
όνειρο.

  Συνεχίζω να αρνούμαι ώσπου το πέπλο πέφτει ολόκληρο, προτού να προλάβω να 
ξεγελάσω τα μάτια μου. Οι φωνές είναι πιο καθαρές και δυνατές και δεν 
γίνεται πια να τις μπερδέψω μ’έναν κρότο. Αναγκαστικά βλέπω την αλήθεια. 
Κοιτώντας τη, πιο πολύ πονά το σβήσιμο εκείνης της φλόγα του ονείρου που 
για καιρό κρατήθηκε αναμμένη κι ας έκαιγε αδύναμα.

Καταλαβαίνω τότε, πως αγάπησα το πέπλο πιο πολύ από ό,τι βρισκόταν από πίσω του και πως… 

Αν κάποιες στιγμές κάτι νοσταλγώ, είναι μονάχα εκείνο...