Αντικατοπτρισμούς πόθου βουβά τυλίγεις
γυμνός, μαρμάρινος και λείος
σε μιαν άλλη Ανάβυσσο στητός
με υποψία κίνησης και δίψας.
Αλώβητος από φιλιά με διαχέεις
μάτια ρινίσματα πυρός
μιαν έρημο κλείσανε στο άνοιγμά τους.
Πεταρίζουν σαν καραβάνια στην όαση
με νότες ενός κύματος αθάρρευτου.
Εξάγγελος νύχτας ολόφωτης είσαι τάχα
Ή κουρσάρου γενιά δολερή;
Αγγίζουν τα κοσμήματα απ’ τα σεντούκια
τα δάχτυλα, όσο να γίνει η μοιρασιά.
Μόνο τα χάδια απ’ το τραχύ δέρμα της μοναξιάς
μοιάζει να σκοτεινιάζουν τις λάμψεις του λίθου.
Το υφαντό μάς έσωσε άραγε; Και ποιος θα το κρύψει;
Σιωπές αβάσταγες στην αμφίρροπη σχισμή.
Αβέβαιες νύχτες μιας Κόρης.
Γραίγος κροτάλισε ξανά σε κλειστά βλέφαρα.
Με τον ήλιο πάλευε,
λες και γινόταν να τον μερώσει.
Ανάσες αγάπης και τρέλας…
Το χώμα χορεύει κάτω από τον ουρανό
φεύγει απ’
τις χούφτες μας
τόσο ανεπαίσθητα,
που ζηλεύουν οι πήλινοι Κινέζοι
και όλα τα προπλάσματα που τα ’λιωσε η βροχή.
Ποίηση δεν είναι οι όμορφες λέξεις
που ζωγραφίζουν πάνω σε καμβά την καρδιά μας…
Είναι τα δάκρια απ’ τις πληγές
η μοναξιά που νιώθω δίπλα σου
το χαμόγελο του πόνου
(του πόνου μας),
όμοιο με παράσταση
όπου η Κορυφαία ξεχνά συχνά τα λίγα λόγια της.
Το έργο μάς έχει ματώσει
και το ξέρεις.
Αυτή η θυμέλη που ακόμη καπνίζει
πόση ασέβεια προς την Αφροδίτη μπορεί να χωρέσει;
