ΔΕΝΤΡΑ-ΑΝΕΜΟΓΕΝΝΗΤΡΙΕΣ - Κασσάνδρα Αλογοσκούφι

 

11.8.2021

Το αλογάκι πέρασε μέσα από την καυτή ανάσα της φωτιάς. Συνέχισε να περπατάει τρεκλίζοντας. Συνέχισε να κοντανασαίνει με πείσμα. Τώρα σέλα του ήταν ο πόνος και αναβάτης ο Χάρος. Με ένα δρεπάνι θέριζε του Αυγούστου ψυχοπονιάρικα δέντρα. Οι άντρες που αναγνώρισαν το θέαμα λακίσανε στην παραλία της Αγίας Άννας. Κάναν τις φούχτες τους βάρκες για να διασώσουν τα δάκρυα της Εύβοιας. Σειρήνες και ντουντούκες καλούσαν όσους αποξεχάστηκαν να παρακολουθούν την καύση των σπιτιών. Έπρεπε να αποφύγουν τη διαδρομή του αλόγου της φρίκης, να αποφύγουν την έλξη να χτενίσουν την πορφυρή γενειάδα της φωτιάς με το χτένι των δακτύλων. Το αλογάκι μοναχό του κατέβηκε κι αυτό αδύναμο και αποκαμωμένο στην αμμουδερή παραλία. Είπε «θέλω νερό» και η θάλασσα του έδωσε ξύδι. Είπε «πεινώ» και η γη του έδωσε καμένα βούρλα. Είπε «καιρός να αλλάξω ταυτότητα και από άτι των δασών να γίνω ιππόκαμπος των υδρόβιων ονείρων». Βυθίστηκε μέσα στη λησμονιά του Αυγούστου ως παράλογος φορέας ασχημοσύνης. Οι άνθρωποι κοιμήθηκαν για άλλη φορά στη μέση του δρόμου βάζοντας για ξυπνητήρι έναν ασύρματο με τον πρώτο λόγο του αρχιπύραρχου των λαγών. Κορόνα-γράμματα θα παιζόταν η φωτιά. Αν φύσαγε προς τη μεριά των καμένων, ευχής έργο. Αν έβρεχε θα το ονόμαζαν όνειρο ζωής και αναπάντεχη ευλογία. Η πραγματικότητα ήρθε σαν σάκος αντιπλημμυρικών έργων δεμένος πάνω στο μεταγωγικό γαϊδουράκι της κυβέρνησης. Δε φύσηξε εν τέλει προς τη μεριά των καμένων και η βροχή η τόσο ευλογημένη έπεσε σα μπόρα σε τόπους μακρινούς που η βροχή ήταν αχρείαστη ανάγκη. Η καμένη ελευθερία της ψυχής είπαν θα γινόταν αναδάσωση στα οικόπεδα με δέντρα-ανεμογεννήτριες.

Τ' άσπρα βότσαλα - Γιάννης Ρίτσος

Ετούτα τ’ άσπρα βότσαλα στο γυμνό σου τραπέζι

λάμπουν στον ήλιο. Κανένας δε μαντεύει

από ποιους βυθούς ανασύρθηκαν. Κανένας

δεν υποπτεύεται με τι ριψοκίνδυνες

καταδύσεις τ’ ανέβασες· με τι

στερήσεις κι αρνήσεις τ’ απέσπασες

από τα νύχια κοραλλόδεντρων και βράχων. Γι αυτό

λαμποκοπούν τόσο λευκά με τη σεμνή τους περηφάνια

ν’ αποσκεπάζουν το σκοτάδι της καταγωγής τους και ποτέ

να μην μαρτυρήσουνε την ώρα της Μεγάλης Δίκης.

Τριαντάφυλλα στο Παράθυρο - Ανδρέας Εμπειρίκος

 

Σκοπός της ζωής μας δεν είναι η χαμέρπεια
Υπάρχουν απειράκις ωραιότερα πράγματα και απ’ αυτή την αγαλματώδη παρουσία του περασμένου έπους
Σκοπός της ζωής μας είναι η αγάπη
Σκοπός της ζωής μας είναι η ατελεύτητη μάζα μας
Σκοπός της ζωής μας είναι η λυσιτελής παραδοχή της ζωής μας
Της κάθε μας ευχής εν παντί τόπω εις πάσαν στιγμήν εις κάθε ένθερμον αναμόχλευση των υπαρχόντων
Σκοπός της ζωής μας είναι το σεσημασμένο δέρας της υπάρξεώς μας…

Υψικάμινος, 1935

Το τελευταίο φως - Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ

Εκεί που βυθίστηκα για να σε βρω
έχει χαθεί πια το ον
κι άλαλος ο προφήτης της καρδιάς μου.
Είσαι σε μια μορφή απόλυτη
απρόσιτη και στη ζωή την ίδια,
μια άσπρη κηλίδα είσαι
λίγο θολό νερό.

Θέλω να φθείρω
το τελευταίο μου φως
εκεί που τίποτα
δεν σταματάει το μάτι:
ούτε χελιδόνι θέλω στον ορίζοντα
καμιά αυταπάτη.
Θα ΄χει πεθάνει η καρδιά μου
κι ακόμα θα ζω
θα προσβλέπω στη φύση
και θα σε λέω καλοκαίρι
χωρίς μνήμη πια
θα σε λέω ανθό, ώσπου
ο μύθος να τραβήξει
πίσω μου την κουρτίνα:
απέναντι ο άσπρος τοίχος
όλα τελειωμένα και λευκά
κι εγώ μια πατημένη κατσαρίδα

Ο ΠΛΗΘΥΝΤΙΚΟΣ ΑΡΙΘΜΟΣ - Κική Δημουλά

Ὁ ἔρωτας,
ὄνομα οὐσιαστικόν,
πολὺ οὐσιαστικόν,
ἑνικοῦ ἀριθμοῦ,
γένους οὔτε θηλυκοῦ, οὔτε ἀρσενικοῦ,
γένους ἀνυπεράσπιστου.
Πληθυντικὸς ἀριθμὸς
οἱ ἀνυπεράσπιστοι ἔρωτες.

Ὁ φόβος,
ὄνομα οὐσιαστικὸν
στὴν ἀρχὴ ἑνικὸς ἀριθμὸς
καὶ μετὰ πληθυντικὸς
οἱ φόβοι.
Οἱ φόβοι
γιὰ ὅλα ἀπὸ δῶ καὶ πέρα.

Ἡ μνήμη,
κύριο ὄνομα τῶν θλίψεων,
ἑνικοῦ ἀριθμοῦ
μόνον ἑνικοῦ ἀριθμοῦ
καὶ ἄκλιτη.
Ἡ μνήμη, ἡ μνήμη, ἡ μνήμη.

Ἡ νύχτα,
Ὄνομα οὐσιαστικόν,
Γένους θηλυκοῦ,
Ἑνικὸς ἀριθμός.
Πληθυντικὸς ἀριθμὸς
Οἱ νύχτες.
Οἱ νύχτες ἀπὸ δῶ καὶ πέρα.

ΑΓΓΕΛΙΕΣ - Κική Δημουλά

Διατίθεται ἀπόγνωσις
εἰς ἀρίστην κατάστασιν,
καὶ εὐρύχωρον ἀδιέξοδον.
Σὲ τιμὲς εὐκαιρίας.

Ἀνεκμετάλλευτον καὶ εὔκαρπον
ἔδαφος πωλεῖται
ἐλλείψει τύχης καὶ διαθέσεως.

Καὶ χρόνος
ἀμεταχείριστος ἐντελῶς.

Πληροφορίαι: Ἀδιέξοδον
Ὥρα: Πᾶσα.

Νεότεροι - Ζωή Καρέλλη

Δεν θα πιστέψουμε πως είμαστε
οι ευτυχισμένοι ανθρώποι. Ποτέ
δε μάθαμε καλύτερα τη γέψη
της επιθυμίας μες στο στόμα μας.
Το σώμα μας αρνιέται να μας αποδώσει
στην ευφορία της ζωής.

Είμαστε μεις οι λυπημένοι, όμως
που δε λυπούνται, οι στερημένοι,
που δε θυμούνται τη στέρησή τους πια,
εμείς οι αφανισμένοι που αποχτούμε
δύναμη απ’ τη σκληρή μας τύχη.
Τα όνειρά μας πίσω τ’ αφήσαμε.
Τα μάτια μας δε θέλουμε να τα σφαλίσουμε,
μας μέλλεται να προχωρήσουμε πολύ μακριά
με τα λιγνά ποδάρια μας, τα άσχημα,
να ξεπεράσουμε οδεύουμε τον εαυτό μας.

Πίσω αφήνουμε τον πόνο μας,
εμείς οι πιο γυμνοί, οι πιο απελπισμένοι,
τιμωρημένοι, δίχως να πιστεύουμε
στην τιμωρία μας, πηγαίνουμε
να συναντήσουμε, να ορίσουμε ξανά
τη γνώση της νεότητας και του θανάτου.

Από τη συλλογή Η εποχή του θανάτου (1948)

ΤΙ ΝΕΟΙ ΠΟΥ ΦΤΑΣΑΜΕΝ ΕΔΩ... - Κώστας Καρυωτάκης

 

Τι νέοι που φτάσαμεν εδώ, στο έρμο νησί, στο χείλος
του κόσμου, δώθε απ' τ' όνειρο και κείθε απ' τη γη!
Οταν απομακρύνθηκεν ο τελευταίος μας φίλος,
ήρθαμε αγάλι σέρνοντας την αιώνια πληγή.

 

Με μάτι βλέπουμε αδειανό, με βήμα τσακισμένο
τον ίδιο δρόμο παίρνουμε καθένας μοναχός,
νοιώθουμε τ' άρρωστο κορμί, που εβάρυνε, σαν ξένο,
υπόκωφος από μακριά η φωνή μας φτάνει αχός.

 

Η ζωή διαβαίνει, πέρα στον ορίζοντα σειρήνα,
μα θάνατο, καθημερνό θάνατο, με χολή
μόνο, για μας η ζωή θα φέρει, όσο αν γελά η αχτίνα
του ήλιου και οι αύρες πνέουνε. Κι είμαστε νέοι, πολύ

 

νέοι, και μας άφησεν εδώ, μια νύχτα, σ' ένα βράχο,
το πλοίο που τώρα χάνεται στου απείρου την καρδιά,
χάνεται και ρωτιόμαστε τι να 'χουμε, τι να 'χω,
που σβήνουμε όλοι, φεύγουμ' έτσι νέοι, σχεδόν παιδιά!

ΑΝΔΡΕΙΚΕΛΑ - Κώστας Καρυωτάκης

 

Σα να μην ήρθαμε ποτέ σ' αυτήν εδώ τη γη,
σα να μένουμε ακόμη στην ανυπαρξία.
Σκοτάδι γύρω δίχως μια μαρμαρυγή.
Ανθρωποι στων άλλων μόνο τη φαντασία.

 

Από χαρτί πλασμένα κι από δισταγμό,
ανδρείκελα, στης Μοίρας τα τυφλά δυο χέρια,
χορεύουμε, δεχόμαστε τον εμπαιγμό,
άτονα κοιτώντας, παθητικά, τ' αστέρια.

 

Μακρινή χώρα είναι για μας κάθε χαρά,
η ελπίδα κι η νεότης έννοια αφηρημένη.
Αλλος δεν ξέρει οτι βρισκόμαστε, παρά
όποιος πατάει επάνω μας καθώς διαβαίνει.

 

Πέρασαν τόσα χρόνια, πέρασε ο καιρός.
Ω! κι αν δεν ήταν η βαθιά λύπη στο σώμα,
ω! κι αν δεν ήταν στην ψυχή ο πραγματικός
πόνος μας, για να λέει ότι υπάρχουμε ακόμα...

 

Ἑσπερινός - Γεώργιος Δροσίνης

Στὸ ρημαγμένο παρακκλήσι
τῆς Ἄνοιξης τὸ θεῖο κοντύλι
εἰκόνες ἔχει ζωγραφίσει
μὲ τ᾿ ἀγριολούλουδα τ᾿ Ἀπρίλη.

Ὁ ἥλιος, γέρνοντας στὴ δύση,
μπροστὰ στοῦ ἱεροῦ τὴν πύλη
μπαίνει δειλὰ νὰ προσκυνήσῃ
κι ἀνάφτει ὑπέρλαμπρο καντήλι.

Σκορπάει γλυκειὰ μοσκοβολιὰ
δάφνη στὸν τοῖχο ριζωμένη -
θυμίαμα ποὺ καίει ἡ Πίστις -

καὶ μία χελιδονοφωλιά,
ψηλὰ στὸ νάρθηκα χτισμένη,
ψάλλει τὸ Δόξα ἐν Ὑψίστοις...