ΓΡΑΜΜΑ ΠΡΟ(Σ)ΚΛΗΣΗ ΣΤΟΝ ΠΟΙΗΤΗ - Ιωάννης Λύρας

 

Φανταστική επιστολή στον «βασιλιά» της σάτιρας Γ. Σουρή

Θέμα: Σατιρικοί αγώνες για την ανάδειξη νέου αρχηγού

Δ/νση: Οδός Αναπαύσεως Ποιητών Σάτιρας, αρ. 1919 (μ.Χ.)

Τ.Κ. 018 53 – Περιοχή Σατιρικών Ποιητών – Παράδεισος

Αποστολέας: Γιάννης Αιθεροβάμων, Τ.Κ. 000 01, Γκριζοχώρι Αποτυχίας

 

Γιώργη Σουρή μου, γεια χαρά! Καλά ελπίζω είσαι.

Διά της παρούσης, σου μιλώ για κείνον τον αγώνα

περί του οποίου συμφώνησες –ελπίζω να ενθυμείσαι–

κάποτε να γινότανε, τον περασμένο αιώνα.

 

Αν όλα βαίνουνε καλώς, να μου διασαφηνίσεις:

εσύ στη γης θα κατεβείς ή εγώ θα ανέβω εκεί

γι’ αυτή την αναμέτρηση; Κι επίσης να ορίσεις

τις λεπτομέρειες, που τηρούν πάντοτε οι Γραικοί!

 

Απάντησέ μου γρήγορα, να ξέρω τι θα κάνω

–του Παραδείσου η απόσταση δεν είναι κοντινή–

Κι αν πρόκειται να ’ρθω εγώ εκεί, να κλείσω αεροπλάνο

(στα σύννεφα το να πετώ βαθιά με συγκινεί…)

 

Θα ήθελα, νικώντας σε, να πάρω σου τη θέση

και μέσα στον Παράδεισο να πορευτώ εγώ.

Άμα τους τίτλους σου μπορεί κάποιος να σου αφαιρέσει,

ο κόσμος ανενδοίαστα θα τονε πει αρχηγό.

 

Ετούτα καθώς έγραφα, άβολα αισθανόμουν

πολύ βαθιά με άγχωνε ετούτη η επιστολή

γιατί πολύ φοβόμουνα ρεζίλι θα γινόμουν

κι απάνω μου θα τα ’κανα, χωρίς υπερβολή.

 

Μεγάλα λόγια έλεγα, φρούδες μου ερχόνταν σκέψεις

γι’ αυτό μέσα μου έτρεμα, ένιωθα πανικό.

Στον εαυτό μου έλεγα: Αυτό θα το αντέξεις

ή θα βουλιάξεις «αύτανδρος» σαν τον Τιτανικό;

 

Γιατί τι ελπίδα έχω εγώ να ιδώ της νίκης δόξα;

Ένας Σουρής να νικηθεί απ’ τη φτωχή μου πένα;

Αυτό το αστέρι το λαμπρό, που τα δεινά του τόξα,

της σάτιρας, ίσως στραφούν να πλήξουνε εμένα;

 

Μα πώς μου μπήκε στο μυαλό τούτη η φρούδα ιδέα

–που από μικρός την έπλαθα κι ανέφικτη είν’ ακόμα–

όταν, παιδί, σκεφτόμουνα: Αχ, θα ’ταν τόσο ωραία

να έτρωγα τον ποιητή προτού με φάει το χώμα!

 

Κι αν πληρωθεί ένας κριτής και νικητή με βγάλει

στη μάχη αυτή την άνιση, και λύτρωση μου δώσει,

πάλι δεν είμαι σίγουρος η νίκη η μεγάλη,

εφόσον θα ’ναι άδικη, πως δεν θα με πληγώσει.

 

Στου αγώνα τον ξεσηκωμό, ρίψασπι κι αν με πούνε,

αρνητικός λέω να σταθώ και να τον παρακάμψω.

Καλύτερα ποτέ γνωστός, δεν ξαναπιάνω πένα

αν πρόκειται στη μάχη αυτή τη γούνα μου να κάψω!

 

Γιατί ο ζυγός, που μια ζωή προς ισχυρούς που κλίνει,

θα αποδείξει δυστυχώς το τάλαντο ποιος έχει

Κι η αφεντιά μου, γι’ άλλη μια, θα πρέπει να εγκρίνει

τον κότινο του νικητή εκείνος να κατέχει…

 

Αυτά σκεφτόμουν, σε τρελή της φαντασίας πορεία,

και ξαφνικά το έσκισα της πρό(σ)κλησης το γράμμα.

Κάλλιο να μείνω ανώνυμος μέσα στην Ιστορία

παρά μιας ήττας τραγικής να φορτωθώ το δράμα.

Από το βιβλίο του Της σάτιρας το κάγκελο